Ręka stanowi ostatni odcinek kończyny górnej kończący się palcami (kolejno: kciukiem, wskazicielem, środkowym, obrączkowym lub serdecznym, małym). Ponadto wyróżniamy powierzchnię grzbietową i dłoniową. Ta ostatnia posiada tkankę tłuszczową i łączną usprawniającą ruchy chwytne.
Mięsień dłoniowy długi wysyła łącznotkankowe włókna rozchodzące się do palców i tworzących rozcięgno dłoniowe ręki. Ważną rolę odgrywają również pochewki ścięgien ręki. Są to łącznotkankowe błony otulające ścięgna i chroniące je przed rezultatami tarcia.
Mięśnie ręki utworzone są przez krótkie mięśnie znajdujące się na dłoniowej powierzchni ręki. Dzielimy je na trzy głównej grupy: mięśnie kłębu, kłębika i środkowe dłoni.
Do mięśni kłębu należą: odwodziciel krótki, zginacz krótki, przeciwstawiacz i przywodziciel. Mięśnie te posiadają przede wszystkim przyczepy na paliczku kciuka. Dzięki temu możliwe jest odwodzenie i przeciwstawianie lub przywodzenie kciuka, zgięcie w stawie śródręczno-paliczkowym i międzypaliczkowym W krew zaopatruje tętnica promieniowa, a za unerwienie tych mięśni odpowiada nerw pośrodkowy i nerw łokciowy.
Mięśnie kłębika (palca małego) stanowią: dłoniowy krótki, przeciwstawiacz, odwodziciel i zginacz krótki. Ich zadaniem jest odwodzenie, zgięcie palca w stawie śródręczno-paliczkowym oraz zgięcie lub wyprostowanie w międzypaliczkowych. Za unaczynienie odpowiedzialna jest tętnica łokciowa, zaś za unerwienie nerw łokciowy.
Mięśnie środkowe dłoni znajdują się między kłębem a kłebikiem. Zaliczane są do nich mięśnie glistowate, międzykostne dłoniowe i grzbietowe. Zginają one palce od drugiego do piątego w stawach śródręczno-paliczkowych, prostują zaś w międzypaliczkowych i przywodzą palce. Za unerwienie odpowiedzialny jest nerw łokciowy i pośrodkowy.