Mięśnie klatki piersiowej

Mięśnie klatki piersiowej stanowią kilka grup mięśni wchodzących w skład m.in. układu ruchu dla kończyny górnej (grupa powierzchowna), właściwych mięśni klatki piersiowej (grupa głęboka), a także należy tu najważniejszy mięsień oddechowy - przepona.

Do grupy powierzchownej zaliczane są: mięsień piersiowy większy, piersiowy mniejszy, podobojczykowy i zębaty przedni.

Mięsień piersiowy większy (łac. musculus pectoralis major) położony jest najbardziej zewnętrznie ze wszystkich mięśni grupy powierzchownej. Kształtem swym zbliżony jest do trójkąta. Rozpoczyna się na przyśrodkowej części obojczyka, mostku i chrząstkach żeber od II do VI oraz pochewce mięśnia prostego brzucha. Wszystkie włókna łączą się w jedno ścięgno biegnące od strony przyśrodkowej do boku i kończące się na grzebieniu guzka większego kości ramiennej.

Mięsień piersiowy większy odpowiada za opuszczenie podniesionego ramienia, obracanie go do wewnątrz, przywodzenie ramienia do przodu i przyśrodkowo. Przy wspinaniu się po linie podciąga klatkę piersiową do góry. Pod mięśniem piersiowym większym znajduje się mięsień piersiowy mniejszy (łac. m. p. minor). Jego włókna rozpoczynają się na III-V żebrze biegną zbieżnie do boku i ku górze. Kończą się na wyrostku kruczym łopatki. Wspomaga on czynność mięśnia poprzedniego oraz unosi żebra podczas wdechu. Unaczynienie: odgałęzienia tętnic międzyżebrowych, tętnicy pachowej. Unerwienie: nerwy piersiowe przednie.

Mięsień zębaty przedni (łac. musculus serratus anterior) mieści się na powierzchni bocznej klatki piersiowej. Ma kształt nieco czworokątny i przykryty jest w swojej górnej części mięśniem piersiowym większym. Rozpoczyna się na dziewięciu górnych żebrach skąd włókna przylegając bezpośrednio do klatki piersiowej biegną bocznie i ku tyłowi od strony żebrowej do brzegu przyśrodkowego łopatki. Mięsień ten jest jednym z największych mięśni tułowia. Odpowiada za odwodzenie kończyny górnej ponad poziom i podnosi żebra uczestnicząc w fazie wdechu. Unaczynienie: odgałęzienia tętnicy pachowej. Unerwienie: nerw piersiowy długi.

Do grupy głębokiej zaliczamy mięśnie: międzyżebrowe zewnętrzne, międzyżebrowe wewnętrzne, międzyżebrowe najgłębsze, podżebrowe i poprzeczny klatki piersiowej. Ich zadaniem jest przede wszystkim wspomaganie ruchów oddechowych klatki piersiowej.

Mięśnie międzyżebrowe (łac. musculus intercostales) są płaskimi i krótkimi mięśniami znajdującymi się w przestrzeniach międzyżebrowych. Łączą ze sobą dwa sąsiednie żebra. Mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne biegną od kręgosłupa i kończą się na granicy kostno-chrzęstnej żeber. W przeciwieństwie do nich, mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne rozpoczynają się na wysokości kątów żeber a kończą w okolicy mostka. Mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne unoszą żebra uczestnicząc w fazie wdechu, podczas gdy wewnętrzne opuszczają żebra i biorą udział w okresie wydechu. Unaczynienie i unerwienie: tętnice i nerwy międzyżebrowe.

Dorota Kozera
  • A. Bochenek, M. Reicher: Anatomia człowieka, Tom II.
  • J. Sokołowska-Pituchowa: Anatomia człowieka.
  • J. Bullock, J. Boyle, M. B. Wang: Fizjologia, seria NMS.
Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ