Gruczoł krokowy

Gruczoł krokowy (łac. prostata) jest pojedynczym narządem mięśniowo-gruczołowym często porównywanym do kasztana. Wielkość gruczołu to 3-4 cm. W budowie zewnętrznej wyróżniamy wierzchołek i podstawę, powierzchnię przednią, tylną, boczną i przyśrodkową.

Gruczoł krokowy położony jest w miednicy. Wierzchołkiem skierowany jest do przodu i góry, przylega do przepony moczowo-płciowej. Podstawa skierowana do góry i tyłu przylega do dna i szyjki pęcherza moczowego. Cewka moczowa wchodzi bezpośrednio do gruczołu tworząc połączenie podstawy gruczołu z dnem za pomocą włókien mięśniowych. Powierzchnia przednia leży do tyłu od spojenia łonowego i łączy się z nim za pomocą więzadła łonowo-sterczowego. Powierzchnia tylna sąsiaduje z odbytnicą, a powierzchnie boczne z mięśniem dźwigaczem odbytu i splotem żylnym pęcherzowym.

Przechodząca przez gruczoł cewka moczowa dzieli gruczoł krokowy na część przednia i tylną. Niewielki odcinek między cewką a przewodami wytryskowymi nazywany jest płatem środkowym. Płat środkowy często ulega powiększeniu stwarzając problemy w oddawaniu moczu.

Gruczoł krokowy zbudowany jest z miąższu poprzedzielanego włóknami mięśniówki gładkiej i łącznej. W jego obrębie występują gruczoły cewkowo-pęcherzykowe. Przewodziki gruczołu uchodzą na wzgórku nasiennym lub do cewki moczowej. Wytwarzana wydzielina zawiera enzymy i lipidy nadające nasieniu odpowiedni zapach.

Unaczynienie tętnicze pochodzi z tętnic pęcherzowych dolnych, tętnicy odbytniczej dolnej, zaś żylnie towarzyszy tętnicom uchodząc do splotu sterczowego. Odpływ chłonki odbywa się do węzłów chłonnych biodrowych wewnętrznych. Za unerwienie odpowiedzialny jest splot sterczowy.

Dorota Kozera
  • A. Bochenek, M. Reicher: Anatomia człowieka, Tom II.
  • W. Z. Traczyk, A. Trzebski: Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej.
  • A. Szczeklik: Choroby wewnętrzne, Tom II.
Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ