Pęcherzyk nasienny

Pęcherzyk nasienny (łac. vesiculae semianles) jest parzystym gruczołem wytwarzającym wydzielinę pobudzającą plemniki. Pęcherzyki nasienne łączą się z bańką nasieniowodu i uchodzą do przewodu wytryskowego. Mają wygląd gruszkowatych cewek o poszerzonym końcu górnym i zwężonym końcu dolnym. Ich długość wynosi średnio 4-5 cm. Oś przeprowadzona od końca górnego przebiega skośnie do dołu przyśrodkowo i do przodu. Swoją powierzchnią przyśrodkową pęcherzyki nasienne przylegają do baniek nasieniowodów. Powierzchnia tylna sąsiaduje z odbytnicą, przednia z dnem pęcherza moczowego, zaś boczna z ścianą miednicy mniejszej.

Wydzielina pęcherzyków nasiennych zawiera enzymy, fruktozę, witaminę C, które powodują rozcieńczenie nasienia i pobudzają ruchy plemników.

Unaczynienie stanowią tętnice: nasieniowodu, odbytnicza środkowa i dolna, pęcherzowa dolna oraz żyły uchodzące do splotu pęcherzowego. Odpływ chłonki odbywa się do węzłów lędźwiowych i biodrowych. Unerwienie pochodzi ze splotu podbrzusznego dolnego.

Dorota Kozera
  • A. Bochenek, M. Reicher: Anatomia człowieka, Tom II.
  • W. Z. Traczyk, A. Trzebski: Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej.
  • A. Szczeklik: Choroby wewnętrzne, Tom II.
Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ